Het uitgangspunt voor de eerste dagtocht is de ‘Goudstad’ Pforzheim, het centrum van de Duitse sieraden- en horlogeproductie. Je volgt de Nagold naar Dillweißenstein. Van hieruit wijzen de rode ruiten je de weg rechts over de Hämmerlesberg naar Sonnenberg. Bij de brug over de Enz op weg naar Birkenfeld heb je de keuze: of je slaat af naar de nieuwe route door het dal rechtstreeks naar Neuenbürg, of je kiest voor de uitdagendere variant over de bergen boven Birkenfeld. Beneden in het oude centrum steek je de Enz over en volg je de weg steil omhoog naar de top van steile oever langs de rivier. Je loopt door rustige woonwijken om uiteindelijk bij de donkere dennenbossen van het noordelijke Zwarte Woud uit te komen. Als je de Stenen van Volzem, die beschermd worden door het dichte dak van de bomen, gepasseerd bent, kom je bij het eindpunt van de eerste etappe in Dobel.

2.  Dobel - Forbach-Gausbach

Al aan de rand van Dobel duikt de Westweg weer in de diepe dennenbossen. De weg loopt geleidelijk omhoog naar de Stierkopf, die met zijn verrassend steile hellingen tot diep in het dal van Alb reikt. Boven de steile hellingen verloopt de Westweg steeds net onder de bergkam. Eerst kom je bij de Weithäuslesplatz, je blijft onder de Schweizerkopf en zo kom je bij de Langmartskopf-hut. Dankzij winterstorm Lothar heb je op bepaalde stukken van de route tussen de Langmartskopf-hut en de Kreuzle-hut een prachtig uitzicht over het dal van de Murg. Als je de Kreuzle-hut hebt bereikt, steek je de Alte Weinstraße over op weg naar Kaltenborn. Vandaar volg je de Kaltenbach die over granietrotsen naar Hohloh stroomt. Vanaf het hoogste punt van dit uitgestrekte plateau tussen Murg en Enz (988 m) is het nog maar een klein eindje naar de top van de Latschig-rots. De afdaling naar de oude houten brug in Forbach is een van de hoogtepunten van de hele Westweg. Als een wilde beek heeft de Murg op sommige plekken een canyon met een diepte van ruim 800 m in het noordelijke Zwarte Woud uitgeslepen. Het gevolg is dat je hier een lange, steile en inspannende afdaling wacht voordat je het eindpunt van de tweede etappe bereikt.

De hoogste berg van het Zwarte Woud wacht! Vanaf de oude houten brug over de Murg verloopt de Westweg kaarsrecht door het oude centrum van Forbach naar de Bundesstraße. Je steekt deze over en loopt omhoog door een van de meest romantische, stille dalen met hutjes voor het hooi. Je hebt het plaatsje nog maar nauwelijks achter je gelaten, of er wacht al een eerste klim van 450 m. Maar al gauw kun je je vermoeide voeten in het ijskoude water van het stuwmeer van Schwarzenbach afkoelen. Als je voeten er weer tegen kunnen, begin je aan de klim bij het de Herrenwieser See. Nog een klim van 350 m en de lange tocht bergop vanuit het dal van de Murg naar de eerste berg van 1000 m in het noordelijke deel van het Zwarte Woud zit erop. Je passeert de Badener Höhe en het ‘Kurhaus Sand’ voordat de Westweg je via een laatste klim naar de Hochkopf brengt en vandaar ter afsluiting van de dag door het hoogveen naar het vroegere kuurhuis Unterstmatt.

Deze etappe van de Westweg via de vlakte zonder veel bomen is lang en inspannend. Bijna de hele route over bergkam in het noordelijke Zwarte Woud gaat steeds weer bergop en bergaf. Van Unterstmatt loopt een smal paadje naar restaurant Ochsenstall. Vandaar voert een korte, steile helling naar de Hornisgrinde, de hoogste berg in het noordelijke Zwarte Woud. Op het hoogste punt van het plateau heb je heel wat mooie vergezichten. Een houten vlonderpad loopt dwars door het botanisch unieke hoogveen in richting Dreifürstenstein en de Hornisgrinde-toren aan de zuidelijke rand van het veen, boven de Mummelsee. Bij de Mummelsee komt de Westweg uit bij de Schwarzwaldhochstraße en volgt deze, soms wat verder weg, dan weer wat dichterbij. Je passeert de Darmstädter-hut en de Schliffkopf met een hoogte van 1055 m. Hier kun je een kleine omweg maken om te zien wat de storm Lothar in 1999 heeft aangericht. De Röschen-schans bij de Zuflucht en de ongeveer 100 jaar oudere Alexander-schans getuigen van andere roerige tijden in het noordelijke Zwarte Woud.

Vlak bij de Alexander-schans verdwijnt de Westweg via een smal paadje weer het bos in. Na een paar kilometer op gemakkelijke boswegen bereik je de Bauernkopf. Hier heb je een heel mooi uitzicht op Bad Griesbach en de bergen in het Zwarte Woud rond de Mooskopf. Het is maar een heel kort stukje tot bij Graseck, de kruising op de Westweg. De Westweg volgt nog steeds de bergkam en loopt langs de Hilda-hut over een smalle bosweg door een stil en authentiek landschap naar de Lettstädter Höhe. Voor dit deel van de route op het smalle bergpad over de Teufelskanzel is er zelfs een variant met een haast alpine karakter. De Glaswaldsee ligt verscholen in een keteldal tussen de Lettstädter Höhe (966 m) en Seeblick (960 m). Na de afdaling van de diep ingesneden Freiersbergsattel en de omronding van de Große Hundskopf ten noorden van de Littweger Höhe, loop je op de Westweg verder aan de zuidelijke kant van de top. Over gemakkelijke boswegen bereik je Hark, het einddoel van deze etappe.

Vanaf de accommodatie in Hark voert de route eerst weer een stuk bergop naar de top en dan rechts op de Westweg verder in zuidelijke richting. Al na een paar meter verdwijnt de route in de donkere bossen en voert rond de Regeleskopf naar de Kreuzpas. Je loopt aan de noordelijke kant om de Reiherskopf, vervolgens steek je de Brandenkopfstraße over en loop je bergop naar de Brandenkopf. De afdaling voert direct naar Hirzwasen. Vanaf hier volgt de Westweg het verloop van de bergkam tussen het lieflijke Hintertal en het dal van de Wolf. De laatste hoge berg van de keten ligt als een scheepsboeg tegen het Kinzigtal en biedt mooie uitzichten. Daarna volgt een lange afdaling naar het Weiße Kreuz. Over een smal bospad klim je nog een keer omhoog naar de top van de rots, met als beloning een heerlijk uitzicht op het nabijgelegen Hausach.

De meer dan 550 meter hoogteverschil tussen Hausach en de Farrenkopf (789 m) zijn heel goed te doen. Over de verrassend smalle bergrug op een hoogte van 700 m loop je bergop, bergaf in zuidelijke richting. De Huberfelsen ziet eruit als de boeg van een schip en is begroeid met essen, berken en lijsterbessen. Hier heb je al een eerste mooi uitzicht over het dal van de Elz. Het mooiste deel van de etappe is het rotspad op de Karlstein (964 m) dat op het laatste eind is beveiligd met leuningen. Het eindpunt is nu niet meer ver. Het restaurant in Rensberg is de laatste mogelijkheid even uit te rusten, voordat de etappe het einddoel bereikt op de Wilhelmshöhe, boven de bekende wintersportplaats Schonach.

Tussen Schonach, Schönwald en Furtwangen laat het Zwarte Woud zich van een heel andere kant zien. De bergen zijn nu nog maar groene golven met nauwelijks hoogteverschillen. Ook na de Wilhelmshöhe loopt de Westweg nog steeds in zuidelijke richting en passeert de Wolfbauernhof om vervolgens uit te komen aan de rand van het natuurbeschermingsgebied Blindensee. Op de Weißenbacher Höhe verlaat de route de bergkam en gaat via een nauwelijks merkbaar dal over naar de belangrijkste bergrug. Als je bij de Güntersfelsen bent gekomen, moet je even goed opletten waar de Westweg via een paadje in het bos verder loopt. Dit paadje is een welkome afwisseling na de kiezelweg om de rotsen heen. Vanaf de uitkijktoren op de Brend (1149 m) heb je naar het zuiden toe een prachtig uitzicht op de Kandel en het breed uitwaaierende Feldbergmassief. Vlak bij de B500 loop je dan verder naar de Kaltenberger Höhe.

Het eerste 1,5 uur op deze etappe volg je de rode ruiten op de B500 die ook over de bergkam loopt. Tussen de Kalte Herberge, Lachenhäusle en Ruheckle loopt de Westweg voortdurend door het bos. Als je het bergstation van een kleine skilift bent gepasseerd, loop je om de Doldenbühl heen. Daarna gaat de route weer het bos in. Na het Jockelshäusle loopt de route rechtstreeks naar de Weißtannenhöhe. Aan de rand van het bos ga je niet, zoals op de meeste kaarten staat aangegeven, naar links, maar rechtdoor op een bosweg naar het hoogste punt (1190 m). Aan de oevers van de Titisee splitst de Westweg zich in een westelijke en oostelijke variant. Bij het Kurhaus Titisee klimt de westelijke variant omhoog naar de Keßlerhöhe (1.017 m). Op dit deel kun je genieten van het mooie uitzicht op het meer. Via smalle paadjes bereik je de skischans hoog boven Hinterzarten.

Het nieuwe deel van de westelijke route van de Westweg tussen Hinterzarten en Feldberg-Grüble begint op de Emil-Thoma-weg boven de Zartenbach en loopt richting dal. De route stijgt geleidelijk en bereikt bij ‘Am Feldberg’, een open plek in het bos. Hier draait de Westweg in zuidelijke richting. De route begint duidelijk te stijgen. De bosweg maakt plaats voor een steil, maar prachtig pad door een ongerept sparrenbos. Er zijn plekken met adembenemende uitzichten op het meer. Als je de kleine omweg via een rotspad naar de Seebuck (1448 m) maakt, heb je het idee dat je in de Alpen op pad bent. Na ongeveer 20 minuten heb je ‘de top’ van het Zwarte Woud bereikt. Als je op het uitzichtplatform op de 1495 meter hoge Feldberg staat, sta je ook op het hoogste punt van Duitsland buiten de Alpen. Uiteraard heb je vanaf dit punt bij goed zicht een fantastisch uitzicht naar alle kanten. Het panoramische uitzicht over de Alpen in het zuiden is het mooiste deel van het verdere traject van de Westweg via de St. Wilhelmer-hut tot bij de Stübenwasen (1386 m). Zonder veel hoogteverschillen tegen te komen loop je rond de Trubelsmattkopf. Daarna is het nog maar een paar kilometer over de weides op de hellingen naar Wiedener Eck.

Aanvankelijk maakt deze etappe een tamelijk tamme indruk. Van Wiedener Eck lopen er eerst smalle paden, daarna boswegen over de noordelijke helling van de Dietschel. Onder de top van de Heidstein buigt de route af in zuidelijke richting. Je blijft op dezelfde hoogte en steekt de berghellingen op de Heidstein over in de richting van Krinne. Dan verschijnt de Belchen, de kroonprins van de bergen in het Zwarte Woud. Over een steil rotspad loop je bergop door het Rübgarten-bos. De bochten op dit steile stuk worden steeds nauwer totdat je de top hebt bereikt. Door het subalpiene landschap daal je af naar de rand van de ‘zuidhelling’ van de Belchen. Na de Weiherfelsen volgt een ontspannen deel van de tocht over stille bospwegen tot bij de Müllheimer Egerten. Hier begint het laatste stuk van de etappe over de Blauen (1165 m). Je moet nog één keer 200 meter hoogteverschil overwinnen om ook de laatste berg in het Zwarte Woud te bedwingen. Vanaf nu gaat het alleen nog maar bergaf om op je gemak in Kandern aan te komen.

Op de laatste etappe door de streek waar drie landen, Frankrijk, Zwitserland en Duitsland, aan elkaar grenzen, verrast het Zwarte Woud met een open landschap waar het goed wandelen is. Lichtgroene beukenbossen en frisse weilanden kenmerken de route van Kandern naar Hammerstein. Vlak na Wollbach loopt de route door het bos en via een vlakke weg kom je bij de ruïne van de burcht Rötteln. Op de gemakkelijke wandeling door het beschermde landschap tussen Lörrach en Weil am Rhein heb je een mooi uitzicht op de Dinkelberg, het Drielandenpunt en de plaatsen rond Basel. Na de afdaling in de laagvlakte van Obertullingen passeer je de Zwitserse grens en steek je de Wiese over, een klein riviertje. Je volgt de loop van de rivier door een verrassend groen parklandschap tot bij de Badische Bahnhof in Basel.

Het uitgangspunt voor de eerste dagtocht is de ‘Goudstad’ Pforzheim, het centrum van de Duitse sieraden- en horlogeproductie. Je volgt de Nagold naar Dillweißenstein. Van hieruit wijzen de rode ruiten je de weg rechts over de Hämmerlesberg naar Sonnenberg. Bij de brug over de Enz op weg naar Birkenfeld heb je de keuze: of je slaat af naar de nieuwe route door het dal rechtstreeks naar Neuenbürg, of je kiest voor de uitdagendere variant over de bergen boven Birkenfeld. Beneden in het oude centrum steek je de Enz over en volg je de weg steil omhoog naar de top van steile oever langs de rivier. Je loopt door rustige woonwijken om uiteindelijk bij de donkere dennenbossen van het noordelijke Zwarte Woud uit te komen. Als je de Stenen van Volzem, die beschermd worden door het dichte dak van de bomen, gepasseerd bent, kom je bij het eindpunt van de eerste etappe in Dobel.

Al aan de rand van Dobel duikt de Westweg weer in de diepe dennenbossen. De weg loopt geleidelijk omhoog naar de Stierkopf, die met zijn verrassend steile hellingen tot diep in het dal van Alb reikt. Boven de steile hellingen verloopt de Westweg steeds net onder de bergkam. Eerst kom je bij de Weithäuslesplatz, je blijft onder de Schweizerkopf en zo kom je bij de Langmartskopf-hut. Dankzij winterstorm Lothar heb je op bepaalde stukken van de route tussen de Langmartskopf-hut en de Kreuzle-hut een prachtig uitzicht over het dal van de Murg. Als je de Kreuzle-hut hebt bereikt, steek je de Alte Weinstraße over op weg naar Kaltenborn. Vandaar volg je de Kaltenbach die over granietrotsen naar Hohloh stroomt. Vanaf het hoogste punt van dit uitgestrekte plateau tussen Murg en Enz (988 m) is het nog maar een klein eindje naar de top van de Latschig-rots. De afdaling naar de oude houten brug in Forbach is een van de hoogtepunten van de hele Westweg. Als een wilde beek heeft de Murg op sommige plekken een canyon met een diepte van ruim 800 m in het noordelijke Zwarte Woud uitgeslepen. Het gevolg is dat je hier een lange, steile en inspannende afdaling wacht voordat je het eindpunt van de tweede etappe bereikt.

De hoogste berg van het Zwarte Woud wacht! Vanaf de oude houten brug over de Murg verloopt de Westweg kaarsrecht door het oude centrum van Forbach naar de Bundesstraße. Je steekt deze over en loopt omhoog door een van de meest romantische, stille dalen met hutjes voor het hooi. Je hebt het plaatsje nog maar nauwelijks achter je gelaten, of er wacht al een eerste klim van 450 m. Maar al gauw kun je je vermoeide voeten in het ijskoude water van het stuwmeer van Schwarzenbach afkoelen. Als je voeten er weer tegen kunnen, begin je aan de klim bij het de Herrenwieser See. Nog een klim van 350 m en de lange tocht bergop vanuit het dal van de Murg naar de eerste berg van 1000 m in het noordelijke deel van het Zwarte Woud zit erop. Je passeert de Badener Höhe en het ‘Kurhaus Sand’ voordat de Westweg je via een laatste klim naar de Hochkopf brengt en vandaar ter afsluiting van de dag door het hoogveen naar het vroegere kuurhuis Unterstmatt.

Deze etappe van de Westweg via de vlakte zonder veel bomen is lang en inspannend. Bijna de hele route over bergkam in het noordelijke Zwarte Woud gaat steeds weer bergop en bergaf. Van Unterstmatt loopt een smal paadje naar restaurant Ochsenstall. Vandaar voert een korte, steile helling naar de Hornisgrinde, de hoogste berg in het noordelijke Zwarte Woud. Op het hoogste punt van het plateau heb je heel wat mooie vergezichten. Een houten vlonderpad loopt dwars door het botanisch unieke hoogveen in richting Dreifürstenstein en de Hornisgrinde-toren aan de zuidelijke rand van het veen, boven de Mummelsee. Bij de Mummelsee komt de Westweg uit bij de Schwarzwaldhochstraße en volgt deze, soms wat verder weg, dan weer wat dichterbij. Je passeert de Darmstädter-hut en de Schliffkopf met een hoogte van 1055 m. Hier kun je een kleine omweg maken om te zien wat de storm Lothar in 1999 heeft aangericht. De Röschen-schans bij de Zuflucht en de ongeveer 100 jaar oudere Alexander-schans getuigen van andere roerige tijden in het noordelijke Zwarte Woud.

Vlak bij de Alexander-schans verdwijnt de Westweg via een smal paadje weer het bos in. Na een paar kilometer op gemakkelijke boswegen bereik je de Bauernkopf. Hier heb je een heel mooi uitzicht op Bad Griesbach en de bergen in het Zwarte Woud rond de Mooskopf. Het is maar een heel kort stukje tot bij Graseck, de kruising op de Westweg. De Westweg volgt nog steeds de bergkam en loopt langs de Hilda-hut over een smalle bosweg door een stil en authentiek landschap naar de Lettstädter Höhe. Voor dit deel van de route op het smalle bergpad over de Teufelskanzel is er zelfs een variant met een haast alpine karakter. De Glaswaldsee ligt verscholen in een keteldal tussen de Lettstädter Höhe (966 m) en Seeblick (960 m). Na de afdaling van de diep ingesneden Freiersbergsattel en de omronding van de Große Hundskopf ten noorden van de Littweger Höhe, loop je op de Westweg verder aan de zuidelijke kant van de top. Over gemakkelijke boswegen bereik je Hark, het einddoel van deze etappe.

Vanaf de accommodatie in Hark voert de route eerst weer een stuk bergop naar de top en dan rechts op de Westweg verder in zuidelijke richting. Al na een paar meter verdwijnt de route in de donkere bossen en voert rond de Regeleskopf naar de Kreuzpas. Je loopt aan de noordelijke kant om de Reiherskopf, vervolgens steek je de Brandenkopfstraße over en loop je bergop naar de Brandenkopf. De afdaling voert direct naar Hirzwasen. Vanaf hier volgt de Westweg het verloop van de bergkam tussen het lieflijke Hintertal en het dal van de Wolf. De laatste hoge berg van de keten ligt als een scheepsboeg tegen het Kinzigtal en biedt mooie uitzichten. Daarna volgt een lange afdaling naar het Weiße Kreuz. Over een smal bospad klim je nog een keer omhoog naar de top van de rots, met als beloning een heerlijk uitzicht op het nabijgelegen Hausach.

De meer dan 550 meter hoogteverschil tussen Hausach en de Farrenkopf (789 m) zijn heel goed te doen. Over de verrassend smalle bergrug op een hoogte van 700 m loop je bergop, bergaf in zuidelijke richting. De Huberfelsen ziet eruit als de boeg van een schip en is begroeid met essen, berken en lijsterbessen. Hier heb je al een eerste mooi uitzicht over het dal van de Elz. Het mooiste deel van de etappe is het rotspad op de Karlstein (964 m) dat op het laatste eind is beveiligd met leuningen. Het eindpunt is nu niet meer ver. Het restaurant in Rensberg is de laatste mogelijkheid even uit te rusten, voordat de etappe het einddoel bereikt op de Wilhelmshöhe, boven de bekende wintersportplaats Schonach.

Tussen Schonach, Schönwald en Furtwangen laat het Zwarte Woud zich van een heel andere kant zien. De bergen zijn nu nog maar groene golven met nauwelijks hoogteverschillen. Ook na de Wilhelmshöhe loopt de Westweg nog steeds in zuidelijke richting en passeert de Wolfbauernhof om vervolgens uit te komen aan de rand van het natuurbeschermingsgebied Blindensee. Op de Weißenbacher Höhe verlaat de route de bergkam en gaat via een nauwelijks merkbaar dal over naar de belangrijkste bergrug. Als je bij de Güntersfelsen bent gekomen, moet je even goed opletten waar de Westweg via een paadje in het bos verder loopt. Dit paadje is een welkome afwisseling na de kiezelweg om de rotsen heen. Vanaf de uitkijktoren op de Brend (1149 m) heb je naar het zuiden toe een prachtig uitzicht op de Kandel en het breed uitwaaierende Feldbergmassief. Vlak bij de B500 loop je dan verder naar de Kaltenberger Höhe.

De eerste 1,5 uur op deze etappe volg je de rode ruiten op de B500 die ook over de bergkam loopt. Tussen de Kalte Herberge, Lachenhäusle en Ruheckle loopt de Westweg voortdurend door het bos. Als je het bergstation van een kleine skilift bent gepasseerd, loop je rond de Doldenbühl. Daarna gaat de route weer het bos in. Na het Jockelshäusle loopt de route rechtstreeks naar de Weißtannenhöhe. Aan de rand van het bos ga je niet, zoals op de meeste kaarten staat aangegeven, naar links, maar rechtdoor op een bosweg naar het hoogste punt (1190 m). Aan de oevers van de Titisee splitst zich de Westweg in een westelijke en oostelijke variant. De oostelijke variant loopt verder rond het meer over de drukke Seestraße op de zuidelijke oever. Na de campings bij de monding van de Seebach gaat de route onder het spoorviaduct door en klimt geleidelijk omhoog naar Feldberg-Bärental.

Al in Bärental loopt de route steil bergop. Het doel is Zweiseenblick (1.304 m). Het houten vlonderpad door het hoogveen geeft het landschap een Scandinavisch tintje. Vanaf de Hochkopf-hut voert een bosweg langs de steile hellingen van het keteldal van Menzenschwand naar het Caritashaus. Via het deel dat lager ligt dan de Bundesstraße voert de route naar de Feldberg-pas. Door bossen en langs weilanden loop je bergop naar de Grafenmatt. Dan verder naar de Herzogenhorn. De omweg naar het houten kruis op de op één na hoogste top in het Zwarte Woud (1.415 m) is een must. Vervolgens loop je bergaf naar de diep ingesneden top ‘Auf der Wacht’ en via haarspeldbochten naar de Blössling (1.310 m). Dit is een insider tip. Bij het Präger Eck komt de Westweg uit bij het gletsjer-keteldal bij Präg. Tot bij de Hochkopf volgt de route de rand van het keteldal. Door een authentiek bosgebied, waar stormen hun sporen hebben achtergelaten, kronkelt het pad omhoog naar de Ledertschobenstein en de splitsing naar de Hochkopf. De Hochkopf-toren (1,263 m) biedt een indrukwekkend uitzicht op het diepe dal dat door gletsjers is uitgesleten. Door een afwisselend gemengd bos daalt de route tenslotte af naar de berpas van Weißenbach.

Bij de Weißenbachsattel (bergpas) passeert de Westweg de ‘poort naar het Wehradal’ en voert naar de klimtuin. Door een sparren- en elzenbos en langs geurende bergweiden klimt de route geleidelijk naar Todtmoos-Lehen. Achter St. Antoni gaat de route het bos in. Dit deel van de route loopt om de beboste bergkammen en passeert het Kruis van Altenstein en komt bij de Schwellen (ondiep water) weer uit het bos tevoorschijn. Recht vooruit zie je de Hohe Möhr met zijn toren bovenop de top. Bij de Sandwürfe bergpas begint de klim naar de laatste hoge top in het Zwarte Woud. Op het laatste stuk kronkelt het pad door haarspeldbochten naar boven. Een korte omweg naar een bron belooft afkoeling voordat je bij de uitzichttoren van 1893 op de Hohe Möhr (983 m) komt. Via de 144 treden die naar het platform op een hoogte van 25 meter voeren, kun je op de Westweg toch nog even een berg van 1000 meter bedwingen. Vanaf de toren volg je de bekende rode ruiten bergafwaarts door het bos tot je bij het restaurant Waldhaus komt. Schweigmatt plakt als een adelaarsnest aan de steile zuidwestelijke helling van de Hohe Möhr.

Vanaf Schweigmatt voeren smalle paadjes eerst via bergweiden en vervolgens door een beukenbos naar de Schammern-beek. Even buiten Hasel slaat de Westweg rechts af en steekt de Entengraben over. Hier begint de eigenlijke Dinkelberg met velden, weiden en boomgaarden. Als je de Bundesstraße oversteekt, kom je bij de Eichener See, dat wil zeggen, als het meer te zien is. Want de Eichener See is een karstmeer dat alleen gevuld is als er voldoende grondwater voorhanden is. De route loopt verder over de top van de Dinkelberg, soms over weides, dan weer door bos. Na een korte, steile helling bereik je uiteindelijk het hoogste punt van de kalkrotsen: de Hohe Flum (536 m). Nu nog even naar beneden naar Oberminseln en je hebt het einddoel van de etappe bereikt.

Vanaf Oberminseln daal je door stille beekdalen af naar Degerfelden. De ruïnes van de Romeinse boerenhoeve in de buurt van Degerfelden leveren het bewijs dat meer dan 2000 jaar geleden de Romeinen al de vruchtbare grond van de Dinkelberg wisten te waarderen. Na Degerfelden voert de route door een beukenbos naar de Eigenturm, Rührberg en uiteindelijk naar Wyhlen. Daar begint het buxusbos met zijn blijvend groene buxusbomen die een hoogte van vijf meter kunnen bereiken. Op een smal paadje loop je bergop, bergaf door het struikgewas. Op de steile stukken moet je beslist tredzeker zijn. Langs de Rötelsteinfelsen en op nauwe rotspaden gaat het eerst omhoog en daarna weer bergaf naar Grenzach. Bij de Hornfelsen bij Grenzach kun je nog een keer genieten van het uitzicht op de Rijn, voordat je via haarspeldbochten afdaalt naar Basel. Volg nu de oever van de Rijn tot bij de Schwarzwald-brug. De tocht over de Westweg eindigt bij de Badische Bahnhof.